De jaren 1925 tot 1930 werden gekenmerkt door talloze culturele, artistieke en technologische innovaties die de wereld openden voor de meest vooruitstrevende geesten. René Lacoste was daar één van. Als Frans tenniskampioen registreerde hij meerdere patenten nog vóór hij in 1933 zijn eigen merk lanceerde — rond één centrale uitvinding: het polo.

René Lacoste de sportman, René Lacoste de ondernemer, René Lacoste het Parijse stijlicoon... De show bracht deze drie gezichten van een uitzonderlijke figuur tot leven via dames- en herenkleding — zowel voor overdag als ‘s avonds.

Tussen 1925 en 1930 vond sport zijn weg naar het dagelijks leven en beïnvloedde zo de snitten en stoffen van kleding. Kleding werd lichter en comfortabeler. De trui, ooit onzichtbaar onder lagen, kreeg een hoofdrol met verfijnd breiwerk en decoratieve patronen. Wol, canvas en crêpe werden gedragen in vloeiende lijnen, en tailoring werd eenvoudiger.

Het eerste deel van de FW25 show draaide om dagkleding. In tinten wit — de kleur van tennis, maar ook van zand als knipoog naar gravelbanen — stonden op maat gemaakte looks centraal, als ode aan de zakelijke kant van Lacoste’s oprichter. Deze outfits toonden de expertise van het huis in tailoring, waarin traditie en innovatie samensmelten via technische details. Ze deelden het podium met sportievere, tennisinspiraties, alsof René Lacoste net van de baan kwam.

Wit overheerste in het kleurenpalet; breisels waren gevlochten; jacquards verwezen naar de Dada-beweging of droegen een ‘René’-motief dat herinnerde aan vintage affiches. Met omgeslagen kragen, coltruien en ontwerpen geïnspireerd op snelheidssporten toonden Kolotouros en haar team een heldere creatieve visie.

De innovaties uit de jaren 1920 versmolten met die van het moderne Lacoste: minimalistische elegantie gecombineerd met technische performance.

Een van de truien droeg een subtiel ton-sur-ton wapen — een fantasierijk ontwerp met de naam “Lacoste”, tennisrackets en natuurlijk de iconische krokodil. Dit wapen vormde de rode draad in verschillende looks en verwees naar het slotstuk van de show: René Lacoste’s diner.

In de late jaren 1920 en vroege jaren 1930 werden de meest prestigieuze diners georganiseerd door invloedrijke figuren, die hun uitnodigingen versierden met familiewapens. De vrouw des huizes speelde hierin een centrale rol, van de gastenlijst tot het diner, het gesprek, de spelletjes, dans en entertainment.

René en Simone Lacoste, omringd door de elite uit de industrie en vooruitstrevende denkers in sport, kunst en literatuur, waren de perfecte gastheren. Een ideaal moment voor Pelagia Kolotouros om de avondkleding te onthullen — een primeur voor het Franse modehuis — in een rijke diepgroene kleur: “Varech”.

Glanzende stoffen, lage tailles, décolletés, vloeiende silhouetten, transparante panelen, lange jurken en verfijnde juwelen… De dresscodes van avondkleding tussen 1925 en 1930 werden op stijlvolle wijze heruitgevonden en bekroond met borduurwerk — het meest luxueuze ambacht van dat tijdperk. Net zoals decoratief breiwerk de dagkleding typeerde, schitterden de avondstukken met hun oppervlaktes: een moderne flapper-jurk in tule met glaskralen, een half-ondergedompelde maar fonkelende krokodil — een knipoog naar de Art Deco-beweging.

Miniatuur-tennisbanen van kristal vormden exclusieve guipure-patronen. Fris en inventief, deze details eerden Lacoste’s erfgoed met een surrealistische twist. Verre van louter details, vervolledigden ze een garderobe die tailoring en sportkleding, Franse elegantie en comfort samenbracht — even gedurfd als René Lacoste zelf.

“An Invitation” eindigde met een dankwoord van Pelagia Kolotouros aan haar gasten. Ze schrijft zo een nieuw hoofdstuk in het verhaal van Maison Lacoste, waarin de gouden jaren van de moderniteit springlevend blijven.