Slechts enkele maanden voordat hij de knoop doorhakte, won René Lacoste de Franse kampioenschappen op de Tennis Club de Paris in het chique 16e arrondissement van de stad. Hierdoor kreeg hij de status van prof in 's werelds grootste toernooien en ging hij naar Londen om op de grasbanen van Wimbledon te spelen. Met een broek met stippen, leren zolen, een witte platte pet en het onhandige shirt met lange mouwen dat hem uiteindelijk zou inspireren tot de uitvinding van de polo, nam Lacoste deel aan zowel het enkelspel als het dubbelspel. Voor het dubbelspel werd hij gekoppeld aan de zes jaar oudere Franse tennisster Jean Borotra. De twee mannen kenden elkaar goed, omdat ze het al verschillende keren tegen elkaar hadden opgenomen aan het net, maar hun sportieve rivaliteit weerhield hen er nooit van om met elkaar om te gaan.

René Lacoste en Jean Borotra vormden een opmerkelijk dubbelteam; Lacoste kalm maar vastberaden, Borotra een flamboyante speler met een spectaculaire stijl. Het was een explosief en zeer effectief koppel. Op Wimbledon dat jaar, stuwde de duizelingwekkende overwinning van het duo op een Amerikaans dubbelteam hen naar de halve finales. Lacoste kon met opgeheven hoofd terugkeren naar Courbevoie. Zijn ouders wachtten op hem. En er was een telegram. Het was gestempeld ""Dringend"".